ZERO pozerstwa i dobra zabawa

Dzisiaj – z okazji Świąt – mała refleksja…

Pisząc ten blog obiecałam sobie 2 rzeczy: ZERO pozerstwa czyli pisanie prawdy i tylko prawdy bez naciągania i koloryzowania oraz dobrą zabawę. Dlaczego prawda i tylko prawda? Po to, by pisało mi się lekko, szybko i przyjemnie czyli bez „kminy” jak by tu pisać, by publika przyklasnęła i posty dobrze brzmiały. Piszę i będę pisać to co mi serce dyktuje. Oczywiście ta prawda to moja prawda. Ty możesz mieć swoją. Masz do tego prawo i nie martw się jeśli nie zgadzasz się ze mną . Nie oczekuję tego. Każdy ma swoją drogę, swoje doświadczenia. Piszę o swoich błędach i swoich postępach, o tym JAK robię te postępy – co pomaga, a co szkodzi. Chcę się dzielić tą wiedzą… bo mi, Julii i Ali (moim córkom) tej wiedzy zabrakło gdy zaczęłyśmy naszą końską przygodę… a szkoda.

Dlaczego dobrą zabawę? Bo uwielbiam dobrą zabawę. Uwielbiam głośny śmiech i ból brzucha z powodu śmiechu! Jeśli robię coś z przyjemnością i radością to ta czynność nie staje się przykrym „obowiązkiem”, który trzeba wypełnić. Zatem mam zamiar siadać do pisania w podskokach i bawić się na całego! Śmiać się z siebie… czasem może z konia . Autoironia pomaga w życiu! Czasem będzie więc nauka przez żarty… ale czasem przez refleksję.

Chciałabym – ..tak sobie o tym marzę – by w przyszłości każda stajnia zaczynała prowadzić naukę jazdy konnej OD TEORII. Zanim wrzuci jeźdźca na grzbiet konia, zaprosi go na lekcje o naturze końskiej, instynktach koni, systemie komunikacji, ich potrzebach (lub przynajmniej podsunie lekturę obowiązkową). Naukę jazdy samochodem zaczynamy od teorii? Prawda? Dlaczego z końmi jest inaczej?
Mówmy jak najwięcej i dzielmy się tym: „O CZYM TEN KOŃ MYŚLI??”

A jak jest z tymi hucułami??

Tak… myślałam, że trochę potrafię już jeździć konno. Aż, nasze jazdy w jednej stajni, postanowiłam urozmaicić jazdami w innej… Lubię poznawać różne stajnie, jeździć u różnych instruktorów i na różnych koniach. Człowiek wtedy uczy się o wiele więcej.

Pierwsza lekcja w nowej stajni… i załamanie gotowe. Czyli „wiem, że nic nie wiem” KROPKA. Hucuły szły tam gdzie chciały. Ja chciałam zrobić woltę, a hucuł chciał iść za swoim koleżką (na którym siedziała Ala). Ja chciałam stanąć, a on nie…I tak całą lekcję.

Zatem dotarło do mnie (a było to 2 lata temu), że taki ze mnie jeździec jak z koziej…trąbka . Trzeba było przełknąć gorzką pigułkę, zakasać rękawy i uczyć się jeździectwa od początku.

O co chodzi z tymi hucułami? Cóż, nie jestem znawcą ras końskich, ale napiszę to co zaobserwowałam i czego dowiedziałam się od mądrzejszych od siebie . Hucuły, na których jeździłyśmy (i jeździmy), to rodzinka. Ich więzi stadne są bardzo mocne. „Lgną” do siebie. Często zatem obserwujemy jak „dobijają” do ogona swojego kuzyna, lub ścinają ujeżdżalnię, by jak najszybciej znaleźć się koło przyjaciela. Hucuły nie są ani głupie, ani tępe… wręcz przeciwnie. Są sprytne, łatwo się uczą i… wykorzystują tą naukę dla swoich potrzeb. Kombinują co by tu zrobić, by się nie narobić, lub zrobić po swojemu. Jeździec musi być szybki, przewidywać ich ruchy (czyli obserwować ich zachowanie), być o krok przed nimi, musi być pewny siebie, działać zdecydowanie i szybko. Pamiętaj, mówię o hucułach, które obserwuję w rekreacji. A są to konie, które miały mnóstwo jeźdźców na sobie, mniej czy bardziej delikatnych, mniej czy bardziej wrażliwych, mniej czy bardziej zaawansowanych. Nauczyły się jak sobie z człowiekiem „radzić”, jak najmniej obrywać, jak ułatwiać sobie życie.

Inne rasy być może są bardziej uległe?. Szybciej się poddają, obojętnieją, robią to co człowiek im każe?. Wyuczą się schematów i nie buntują się?. Szanuję hucuły, bo one nie są obojętne. Jak nieumiejętnie zaczęłam się z nimi „szarpać”, to potrafiły bryknąć lub stanąć ostentacyjnie i nie iść dalej, zbuntować się. Nie mam im tego za złe! To moja i tylko moja wina. To ja mam nauczyć się jak się z nimi dogadać! Bo na jeździe konnej ma być miło – nie tylko dla jeźdźca. Hucuł ma swoje zdanie i chętnie się nim z Tobą podzieli . A ty postaraj się go wysłuchać.

Na hucułach można pięknie, delikatnie jeździć. Musisz po prostu bardziej poznać hucułka

Pewnego razu za żadne skarby nie mogłam zagalopować. Po wielu próbach naprawdę poddałam się. Poprosiłam naszą instruktorkę Beatę, by wsiadła i pokazała mi jak tego konia prowadzić. Beata samym dosiadem i energią „sprawiła”, że kucyk szedł GDZIE chciała i JAK chciała. Przejście do galopu? Proszę bardzo! Skręcamy tu? Nie ma sprawy! Wszystko na luźnej wodzy.. Opadła mi szczęka…

To nie chodzi o hucuły… to chodzi o Ciebie i o mnie. Hucuł może Cię dużo nauczyć… Nie idź na łatwiznę, próbuj!

P.S 1. Na zdjęciu hucuł „Bajka”, Ala, Jula i ja 🙂

P.S 2. Hucuły są idealne w teren. Potwierdzam – byłam nie raz. I nie mogę się doczekać wiosny, by znów wyruszyć…

Aż mi majtki… weszły

Taki był galop! Taki stateczny, równy… biodra posuwały się od tyły do przodu, od tyłu do przodu, aż mi majtki… weszły . To dzięki Arszenikowi. Arszenik nazywany jest Panem Profesorem. Ma 23 lata i mimo swojego podeszłego (jak na konia) wieku jest przebojowym, energicznym dziadkiem. Co za koń! Z jaką chęcią idzie. Człowiek pomyśli a Arszenik już to robi! Co chwilę w głowie miałam myśl „łołooo dziadku, zwolnij, nigdzie się nie śpieszymy!. Co za zaangażowanie w lekcje!”. Dziadek jeździ przeważnie z hucułami. Dlatego dziadkowi należą się podwójne oklaski, bo nie dał się zepsuć przez „złe” towarzystwo. Ciągle tryska energią. Do hucułów nic nie mam… wręcz przeciwnie, wiele mnie uczą, ale trzeba przyznać, że często nie chodzą tak żwawo. Temat hucułów zostawiam na inny raz . Arszenik – nie ważne kogo ma na grzbiecie… zawsze daje mu najwspanialszą, pokazową lekcję jeździectwa klasycznego . Na Arszeniku człowiek myśli, że trochę już potrafi jeździć konno… .

P.S Nie dodaję żadnego zdjęcia w tym poście… bo nie mam zdjęcia ani Arszenika… ani majtek :).

Jak z Japończykami..

Ostatnio w pracy miałam gości z Japonii. Z kulturą japońską zetknęłam się już na studiach. Zafascynowała mnie. Napisałam pracę dyplomową o różnicach kulturowych między wybranymi krajami, między innymi o Japonii. Byłam 2 razy w Japonii, przeczytałam sporo książek.

Ale wracając do tematu. Przebywając w towarzystwie moich japońskich gości przyszła mi ciekawa myśl do głowy… Przy Japończykach zachowuję się jak… przy koniach!

Po pierwsze: nie gestykuluję. Nadmierna gestykulacja jest absolutnie zbędna w komunikacji japońskiej, po drugie: nie patrzę w oczy, raczej zerkam, witając się spuszczam wzrok (i przy okazji kłaniam się nisko). Wpatrywanie się bowiem w drugą osobę w Japonii uznawane jest za zbyt śmiałe. Po trzecie: mówię stonowanym głosem, nie śmieję się szczerze (a uwierzcie mi potrafię). Wszelkie „głośne” zachowania uznawane są za niegrzeczne. Po czwarte: obserwuję ich zachowanie i próbuję „czytać” co chcą mi przekazać, bo przecież nie znam ich języka i jedyną bezpośrednią formą komunikacji (bo nie mówię tu o komunikacji z pomocą tłumacza)jest „mowa ciała”.

A jak jest w stajni? Nie wymachuję rękami, staram się poruszać powoli, statecznie, jak to określił Monty Roberts „jak w smole”. Nie krzyczę, mówię o ton ciszej. Nie patrzę koniowi w oczy tylko zerkam ukradkiem. Obserwuję go – jego uszy, oczy, ogon, nogi, postawę (by odczytać co chce mi powiedzieć). Wiem bowiem, że tak z nim „rozmawiając” mam większą szansę by mi zaufał, by uznał, że jestem z jego stada. Konie mają przecież własny język, własną „kulturę”. Chcesz by dobrze czuły się w Twoim towarzystwie? Musisz mówić ich „językiem”… Dokładnie jak z Japończykami.

Tak sobie myślę, że może nie bez przyczyny zainteresowałam się i kulturą japońską i końmi? W sumie jest tu jakiś wspólny mianownik! Myślę, że zafascynowała mnie (między innymi) właśnie ta różnica w komunikacji. Mój język jest głośny, pełny gestów, śmiechów i spojrzeń prosto w oczy… Ich – kompletnie odwrotny. Chcąc być szanowaną, dobrze zrozumianą przez konia, czy Japończyka, muszę zmienić swój sposób komunikacji. I chyba to mi się tak podoba .

A jeśli jeszcze nie mogę wyjechać na rancho w Argentynie..

(w nawiązaniu do postu z dnia 26 stycznia „Western by Ela Gródek”)

…to idę do stajni na Zielonej. Jest blisko mojego domu. Są konie..nic więcej nie potrzeba. Kiedyś myślałam, że jedyną przyczyną pójścia do stajni są lekcje z instruktorem. Poza tym, nie ma tam nic ciekawego do roboty..Prawda?. Często obserwowałam tzw. „wolontariat” czyli młodzież, dzieci, które przychodzą do stajni, by pomagać za darmo. Dziwiłam się: „Czy nie zanudzają się?” ..jak ja mało rozumiałam… Teraz wiem, że KWITESENCJĄ (podstawą) jeździectwa jest kontakt z koniem, po prostu bycie przy nim.

Każdy kontakt z koniem przybliża mi jego naturę, jego reakcje, instynkty, sposób komunikowania się. Każdy kontakt z koniem po prostu oswaja mnie z nim. A tego właśnie mi brakuje. Pewną wiedzę teoretyczną o naturze końskiej mam – czego wyrazem jest moja książka – ale teoria bez ciągłej praktyki nic nie daje. Godzina jazdy w tygodniu to mało… Na razie musi wystarczyć, bo moim priorytetem absolutnie jest rodzina. Nie chcę spędzać czasu z końmi kosztem czasu spędzonego z dziećmi i mężem. Ale jak mam dodatkową godzinkę to…myk do stajni. Biorę konia na kantarek sznurkowy, idziemy sobie na ujeżdżalnię i ćwiczymy. Ja konia, koń mnie :). Oswajam się z koniem, ćwiczę z nim komunikację. Zadaję pewne ćwiczenia i sprawdzam czy mnie zrozumiał, czy domyślił się o co mi chodzi. Idziemy do przodu małymi kroczkami, bez przemocy, bez agresji, bez gniewu. Staram się mieć w pamięci ruchy, reakcje Monty Roberts’a, czy Pata Parellego i je powtarzam (zerknijcie na filmiki na youtube). W ten sposób ćwiczę pewność siebie. Opanowuję chwile zachwiania, chwile strachu (a takie bywają). Bez tych umiejętności nie da się pójść dalej w jeździectwie. Głównie zatem ćwiczę siebie

Staram się też pamiętać słowa Parellego: „Pamiętaj! To ma być zabawa dla konia i dla ciebie!” . Uwielbiam tego gościa (Pata) !

Zatem zero „spinki” i uśmiech na twarzy!

Ten czas w stajni to czas PRACY NAD SOBĄ SAMYM. To przyglądanie się własnym emocjom i nauka opanowywania ich  Polecam!