Fama. Nie jeździłam na niej bardzo długo, ponad rok. Tym razem Julia wzięła Panią F., a ja Famę. O Famie pisałam już, jak mi „utarła nosa” (czytaj tu: Jak to Fama utarła mi nosa ) Teraz przyszła kolej na drugi post z Famą w roli głównej – tym razem z moimi wrażeniami nie z ujeżdżalni, ale z boksu. Generalnie koński boks to miejsce, gdzie można wiele dowiedzieć się o koniu. W boksie, na tej małej, zamkniętej przestrzeni, koń wysyła do nas wiele sygnałów, komunikatów. Mam wrażenie, że wyraźniej niż gdzie indziej. Nie jest to jego naturalne środowisko życia. Może dlatego…
Jak zwykle weszłam do boksu i stanęłam z boku (chcę, jak to już kiedyś pisałam, by to koń pierwszy podszedł do mnie, zaczął dialog). Fama podeszła, przywitałyśmy się. Była idealnie czysta. Pogładziłam więc ją trochę, podotykałam delikatnie, obserwując, gdzie lubi, a gdzie nie i jak mi to sygnalizuje. To naprawdę wspaniały czas dla nas z koniem – czas przed jazdą, przed siodłaniem. Jeśli tylko masz więcej czasu (= rób tak, by go mieć 🙂 ), to bardzo Ci polecam, byś poświęcił chwilę na pobycie z koniem (przed jazdą czy po). To fajna nauka „czytania” koni, ich sygnałów. Im częściej będziesz to robić, tym więcej sygnałów będziesz umiał odczytywać.
Zabrałam się za kopyta. Poprosiłam Famę o lewą nogę, ale Fama obróciła się i odeszła. Podeszłam jeszcze raz, poprosiłam ponownie – to samo. Nie mam w zwyczaju szarpać się z koniem (szczególnie takim, którego nie dotykałam już rok! I szczególnie w boksie). Szarpanie się z koniem to zawsze ostateczność i zawsze musi być uzasadniona. Stwierdziłam: „OK. Nie chcesz mi teraz podać nogi, nie ma sprawy, uszanuję to. Może masz swój powód. Może o czymś nie wiem”. Zaczęłam siodłać. Spokojnie, w pełnym relaksie osiodłałam Famę, po czym ponownie podjęłam próbę wyczyszczenia kopyt. Znów podeszłam, tym razem do prawej nogi, poprosiłam o nią. Fama bez najmniejszego problemu podała nogę, potem drugą, trzecią, czwartą. Bez emocji, bez problemu. Byłyśmy gotowe na jazdę 🙂
Podobnie jak u Pani F. sprawdziła się metoda zmiany utartych szlaków, schematów, rutyny (więcej czytaj tu: A jakby to zrobić inaczej? )
Kiedyś zapewne starałabym się „zmusić” konia do zrobienia tego, co ja chcę i w takim momencie, który mi pasuje najbardziej. Bez dyskusji, bez sprzeciwu, bez względu na to, czy konia znam, czy nie, czy widziałam go raz w życiu, czy więcej. Teraz wolę inaczej. Słucham go, staram się podejść indywidualnie i wybieram metody porozumienia, nie wymuszenia. Koń, zachowując się tak czy inaczej, ma ku temu powód (ZAWSZE). Coś sprawiło, że tak robi. Każda „walka” z koniem utrwala w nim niemiłe skojarzenia z daną sytuacją (tu czyszczenie kopyt). Każda „walka” podnosi poziom adrenaliny we krwi. A poziom adrenaliny we krwi nie opada u koni tak szybko jak u człowieka. Zatem na starcie lekcji jazdy konnej mamy konia na „wyższych”, niepozytywnych emocjach. Taki koń, jak wiele razy pisałam, nie myśli o nauce, o pracy z jeźdźcem.
Wyszłyśmy z Famą z boksu w miłej atmosferze – miłej dla mnie, miłej dla niej. To bardzo dobry początek lekcji jazdy konnej 🙂
PS Więcej o tym, jak konie się uczą, oraz o ich systemach emocji przeczytasz tu: Nauka koni przez ciekawość i zabawę
PS UWAGA. Fama naprawdę nie chciała bym dotykała jej nogi. Masz rację często koń próbuje wyrwać nogę, czy opiera się przed jej podaniem. Czasem trzeba być zdecydowanym, pewnym siebie, przytrzymać ją, powiedzieć „Spokojnie, nic się nie stanie, wyczyścimy i będzie dobrze!” i kontynuować pracę. I nic się nie dzieje, koń uspakaja się i wszystko gra. Ale czasem koń pokazuje całym sobą, że naprawdę nie chce. To trudne czasem – czy utrzymać, czy odpuścić? Z czasem odróżnienie tych dwóch sytuacji już nie będzie sprawiać problemów. Tylko musimy więcej spędzać czasu z końmi 🙂
Zdjęcie autorstwa bajkowej Ewy Janickiej, miejsce Słoneczna Czechówka, model – ciekawski Bąbel. Zdjęcie nieco w kontraście z treścią postu 🙂