O Saharze marzyłam od 2021. Od powrotu z wyjazdu do Maroka, znad Atlantyku (relacja tu: Wyprawa konna do Maroka – relacja (24-31 października 2021). Tak bardzo spodobało mi się Maroko i organizacja rajdów przez „Marok a Cheval”, że wiedziałam, że chcę więcej. Mało tego. Wiedziałam, że jest to marzenie córki Julii. Gdy Julia kończyła 18 lat nie miałam wątpliwości jaki dać jej prezent – wyprawę konną do Maroka.
Jak się rajduje na Saharze? Jak się jeździ konno? Na filmiki zapraszam do Videoblog
A tu wrzucam Wam trochę zdjęć zdradzających jak się żyło na pustyni.
Zaczęło się od podróży tanimi liniami z przesiadkami (bezpośrednie loty są z Warszawy). Musiałyśmy za każdym razem udowadniać, mając przy tym niebywały ubaw, że nasz bagaż spełnia wszelkie wytyczne.(spakowałyśmy się w 2 małe podręczne plecaczki oraz jedną podręczną walizkę (do 10 kg), która, de fakto, zawierała tylko 2 grube śpiwory, matę do jogi i kilka majtek 🙂 ). Generalnie szukając lotów korzystam z wyszukiwarki www.kayak.pl. Tu sprawdzicie wszelkie opcje. My leciałyśmy przez Londyn – tylko dlatego, by odwiedzić „końską” przyjaciółkę”. Wracałyśmy przez Alicante – bo kochamy Hiszpanię :). No i naprawdę było tanio (koszt dla 2 osób tam i z powrotem 1200 zł)
I zaczęłyśmy od wspólnej ogromnej radości – radości z bycia razem, ze wspólnej wyprawy. Julia w tym roku wyprowadziła się na studia. Cieszymy się z każdego dnia spędzonego razem bez obowiązków i pośpiechu.
Pierwszą noc spaliśmy – razem z 10 osobową grupą – w riadzie, w medynie, w Marakeszu (do Marakeszu miał dolecieć każdy uczestnik na własną rękę). Ten kto był w Marakeszu wie jaką niezwykłą atrakcją jest spanie w tradycyjnym riadzie, w sercu starego Marakeszu.
Drugiego dnia zaczęła się długa, ośmiogodzinna (z przerwami) podróż za Zagorę, na pustynię. O 9.00 rano podjechał po nas bus. Koło 13.00 była pierwsza przerwa – na lunch.
Wieczorem dotarliśmy do pierwszego (stacjonarnego) kampu. I tu już rozpoczęła się nasza wielka przygoda – podróż konno przez 6 dni, przez pustynię, przez Park Narodowy Iriki. Tu zaczęło się życie bez murów, życie w namiotach, jedzenie na świeżym powietrzu, czarne noce (lub jasne – ale tylko od gwiazd). I tu zaczęła się bliskość ze zwierzętami, z naturą.
Następego dnia Magdę i Brahim (organizatorzy) rozdzielili konie. Ja dostałam karego Sultana, Julia kasztana – Alibabę.
A potem zamieniłyśmy się i Julia jechała na Sultanie, a ja na Alibabie.
Nasze bagaże codziennie były przewożone przez jeepy w inne miejsce na pustynię.
Załoga rozbijała dla nas namioty. Gdy docieraliśmy na miejsce wszystko było gotowe.
Jedliśmy codziennie jak króle i królowe. To dzięki Houssainowi, który wg mnie (i nikt mnie nie przekona, że nie mam racji!!) jest najlepszym kucharzem w Maroku 🙂
Husajn codziennie przygotowywał nam świeże śniadania, luncze i kolacje (luncze dowożone jeepami). No tak…była to wyprawa all inclusive. Nie da się tego ukryć!
Przy takim stole aż chciało się siadać!
Prysznic? Oto on! Dostawaliśmy w wiadrze ciepłą wodę – i wchodziło się „pod prysznic”.
Życie towarzyskie kwitło! Co wieczór były inne opowieści, dzieleniem się swoimi końskimi (i nie tylko) przygodami, doświadczeniami. Były osoby i ze stolicy i spod Gdańska, Krakowa, czy okolic Krynicy Górskiej. Byli lekarze, weterynarze, prawnicy, sportowcy, biznesmeni (i -menki), handlowcy, studenci. Były osoby w wieku 18 lat, 29 lat, 35, 40, 46 i 73. Konie łączą. Wspólna włóczęga łączy. Nic innego nie ma znaczenia. Wszyscy będziemy pamiętać czas spędzony razem!
Pustynia ma różne oblicza. Pustynia to wyschnięte, płaskie, idealne do galopów, jeziora. Pustynia to ubita gleba z licznymi kamieniami oraz pustynia to piasek i wydmy.
Trzeciego dnia mieszkaliśmy w kampie stancjonarnym. Spędziliśmy tu 2 noce mogąc jednego dnia cieszyć się tylko piaskiem, słońcem, wydmami.
Tu Magda i Brahim przygotowali dla nas specjalne atrakcje – przejażdżka na wielbłądach oraz sesja z końmi.
Przedstawiam Wam najpiękniejszego konia jakiego kiedykolwiek w życiu, na żywo, widziałam – ogier ADBIR (Książe Gołąb)
Oraz przedstawiam Akhbara – młodego, dzielnego wierzchowca.
I Barakata – jednego z najszybszych.
Chętni mogli galopować – bez siodła, lub bez siodła i bez kantara.
Niezapomniane wrażenia!
Na pustyni można było też się zagubić, pobiegać z Eliasem (syn Magdy i Brahima), postać na głowie z córką…
…postaczać się z wydm, poleżeć w słońcu, pozjeżdżać na sundboardzie lub nakręcić reklamę czeskiej wersji książki „Jazda konna? Naturalnie! Co ten koń sobie myśli?” z Martinem 🙂 O książce
Sahara jest niesamowita. W czasie dnia – w styczniu – temperatura oscylowała między 23-26 stopni. W nocy między 0 a 7 (my mieliśmy szczęście i w nocy było koło 7 stopni).
Wspaniale było spędzać wieczory przy ognisku, przy bębnach, śpiewach, lub patrząc w gwiazdy robiąc NIC
I jeszcze kilka zdjęć z włóczęgi.
Ostatnią noc spaliśmy w hotelu z duszą. Pełną obrazów właściciela – miejsce pełne sztuki. Wspaniała miejscówka – z takim widokiem:
A tego pełnego szczęścia nie dałoby się przeżyć gdyby nie świetna organizacja całej załogi Maroc a Cheval i świetnych uczestników!
Jaka jest cena takiej wyprawy? Co jeszcze działo się przedostatniego dnia?
Pełny opis znajdziecie tu https://www.marocacheval.com/park-iriki
Chcesz wiedzieć więcej o koniach berberyjskich na których jeździliśmy (uwielbiam je!!! )? Zapraszam tu :Konie arabsko-berberyjskie w Maroko)
Ela Gródek
