„Widzę, że ma Pani w sercu prawdziwą pasję. Jak rodzi się taka fascynacja?
EG: W moim przypadku nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Na początku stajnia nie była dla mnie przyjemnym miejscem. „Ostry zapach” przeszkadzał, a koń był po prostu „narzędziem” do jazdy konnej. To moje córki namówiły mnie na jazdę konną, to one koniecznie chciały jeździć. Stwierdziłam, że zamiast „grzać ławkę”, czekając na nie, będę z nimi jeździć. I tak mając 35 lat po raz pierwszy wsiadłam na konia 🙂 . Jazda konna okazała się o wiele trudniejsza niż to sobie wyobrażałam. Parę razy byłam bliska rezygnacji, bo zamiast przyjemności podczas jazdy czułam stres i strach. Ale jak mogłam zrezygnować skoro Jula i Ala nie rezygnowały? Ciągle w głowie pojawiało się tysiąc pytań: Dlaczego koń tak zrobił? Dlaczego tak zareagował? Co chciał przez to wyrazić? Czy to było niebezpieczne? Czy taka reakcja jest „normalna”? Po dwóch latach takiej „stresującej” jazdy zaczęłam dochodzić do wniosku, że może, gdy znajdę odpowiedzi na te pytania – czyli właśnie „KIM jest koń?”, „O czym ten koń myśli?”- będę w stanie przełamać swoje lęki, obawy i będę w stanie lepiej jeździć. I tak się stało: im więcej wiedziałam o koniach, tym lepiej zaczęłam je rozumieć, im lepiej je rozumiałam, tym lepiej zaczęłam jeździć i bezpieczniej poczułam się przy nich. Pomału zaczęłam się zakochiwać się w tych niesamowitych zwierzętach.
Konie są bardzo wrażliwe, delikatne, naturalnie nie ma w nich agresji, są towarzyskie. Ale żeby to poczuć najpierw musiałam dużo popracować nad sobą, nad swoimi emocjami, myślami. Koń jest jak lustro. Koń powie Ci, kim jesteś. To jest właśnie niesamowite! Bliskość tych zwierząt zmusiła mnie do refleksji nad sobą. Jeździectwo jako sport stało się mniej w ważne, a kontakt z koniem, relacje z nim, wypłynęły na pierwszy plan. Przestałam frustrować się gdy coś mi nie wychodzi. Teraz żadna lekcja nie jest stracona, każda wiele wnosi, samo „bycie” z koniem wiele wnosi 🙂 ”
„…Uważam, że lekcje teorii o koniu są równie potrzebne i ważne w stajniach, jak praktyczne lekcje na ujeżdżalni. Żałuję, że przez pierwsze dwa lata nauki nikt mi nie mówił o tak istotnych rzeczach jak np. to, że koń odczuwa nasze wszystkie emocje i na nie reaguje. Mam nadzieję, że powoli będzie się to zmieniać. Mam nadzieję, że moja książka, przyczyni się do tego, że w każdej stajni będą lekcje „teorii” za które – podobnie jak za lekcje jazdy – „klienci”, czyli jeźdźcy, będą chętnie płacić. Mam nadzieję, że rozbudzę taką potrzebę po obu stronach: po stronie stajni, by organizowali szkolenia, i po stronie jeźdźców, by chcieli się uczyć o tym kim jest koń.
Mam wrażenie, że teraz tkwimy w zamkniętym kole. Stajnie nie organizują lekcji „teorii”, bo wg nich klient nie chce za nie płacić, chce tylko jeździć na ujeżdżalni. Z drugiej strony początkujący jeźdźcy, rodzice, nie wiedzą, jak ważne – dla dobrej jazdy konnej – jest poznanie konia, jego instynktów! Nie pytają więc o takie lekcje, nie czują potrzeby kształcenia. Wiem, że tak jest, bo sama to przeszłam. Zdawało mi się, że „koń jaki jest każdy widzi” i o czym tu można więcej gadać?? Dobrze, że po dwóch latach doznałam „olśnienia” i zainteresowałam się tematem 🙂 ”
„Jaka jest zatem historia powstania „Jazdy Konnej Naturalnie! Co ten koń sobie myśli?”
EG Wiedza o koniach odwróciła moje jeździectwo o 180 stopni. Zmieniła perspektywę patrzenia na konia, zmieniła mnie z jeźdźca w „Prawdziwego Koniarza”. Koń stał się ważny, jego samopoczucie stało się równie ważne jak moje. Wiedza o tym jak koń myśli, jak patrzy, jak słyszy, jak się komunikuje, jak może nas postrzegać (i DLACZEGO !) bardzo pomogła mi w postępach w jeździe konnej. Niestety nie ma wiele książek poświęconych temu tematowi. Większość pozycji na półkach, w księgarniach, mówi o rasach koni, czyszczeniu, siodłaniu, technikach jazdy, żywieniu, ale nie o instynktach i naturze końskiej. A już na pewno nie znalazłam żadnej, która byłaby zrozumiała dla dzieci i młodzieży.
Bardzo zależało mi, by przekazać tą ważną wiedzę moim córkom, by im też pomóc. Znajomość instynktów, systemu komunikacji koni, pomaga nie tylko w lepszej, ale i BEZPIECZNIEJSZEJ jeździe. A to dla każdej Mamy jest oczywiście najważniejsze! Postanowiłam zatem sama napisać książkę. Uznałam, że będzie to najlepsza „forma” przekazu. Nie wiedziałam, czy ją wydam, ale dla mnie najważniejsze było to, że przynajmniej skorzysta z niej Jula i Ala. Książkę pisałam rok czasu, wieczorami, po kawałku 🙂 . Był to spory wysiłek, bo pracuję zawodowo, ale poczucie pewnego rodzaju misji, dodawało sił. Wydawnictwo znalazłam wysyłając po prostu emaile na adresy znalezione w Internecie. Nie znałam kompletnie rynku wydawniczego, nie miałam żadnych kontaktów. Wiedziałam tylko tyle, że ta książka jest bardzo potrzebna na rynku, że może pomóc wielu jeźdźcom, że jest po prostu dobra 🙂 . Chyba ta moja ślepa wiara sprawiła, że już po 2 miesiącach znalazłam wydawcę! Bardzo się cieszę, że wydawnictwo Multico podjęło się wydania tej książki. Nie jestem przecież z „branży” jeździeckiej, nie jestem ekspertem, nie mam nawet konia, jestem zwykłym jeźdźcem – Mamą 🙂 .”
„Konie i Rumaki”,”Moja mała misja” październik 2018, „Kurier Świątnicki” „Z pasją” 2/22, lipiec 2018
Zdjęcie: Ula Waszkiewicz (Instagram: truskawkowepole)