Tak tak ..konie nie lubią hałasu. Przecież o tym wiem.. pisałam o tym w swojej książce. Komunikacja między dzikimi końmi jest BEZSZELESTNA. Koń na wolności prawie wcale nie rży. Konie przekazują sobie informacje ciałem..nie głosem. Przecież rżenie, czy głośne zachowywanie się, może „poinformować” wilka gdzie jest stado. Co z tego, że teraz nikt na konia nie poluje i jest on bezpieczny w stajni?. To jest instynkt. Instynkt pozostał. Zatem koń nie lubi hałasu i będąc w stajni nie powinniśmy hałasować. To naprawdę źle działa na układ nerwowy konia. Jeśli ciągle dochodzą do jego uszu nowe dźwięki, koń cały czas nasłuchuje i analizuje czy to coś niebezpiecznego czy nie. Zatem cały czas jest w gotowości.. Ta gotowość wykańcza.
Jak bardzo my – ludzie – możemy im tym hałasem przeszkadzać dotarło do mnie niedawno. Poszłam do stajni. Weszłam do boksu konia i zaczęłam go czyścić. Ogólnie nie lubię czyścić konia w boksie. Jest to mała przestrzeń. Koń – nawet niechcący – może nas tam łatwo przygnieść. Ale akurat tak wyszło, że czyściłam w boksie. Stajnia ma 8 stanowisk/ boksów. W każdym boksie stał koń i w spokoju żuł trawę.
Nagle huk trzaskanych drzwi.. Dosłownie w tym samym momencie WSZYSTKIE konie podskoczyły. Jeśliby leżały, zerwałyby się na równe nogi. Mi serce podeszło do gardła.. Za chwilę „ufff..to nic takiego..tylko ktoś trzasnął drzwiami.
Jeśli te konie przeżywają to kilka razy dziennie to naprawdę mają ciężkie życie – ciągła nerwówka! Uciekać czy nie???
Od tego momentu już NIGDY nie zdarzy mi się trzasnął drzwiami przy koniu. Obiecuję sobie!
I jeszcze jedno.. wiemy, że koń to panikarz.. Jeśli mój koń naprawdę by spanikował to biedna ja… Zostałabym skopana doszczętnie. Dlatego naprawdę wolę czyścić konia na zewnątrz – tam mam dość miejsca, by odskoczyć 🙂
Western by Ela Gródek
Czasem praca zawodowa przytłacza..Mam dość tych ciągłych negocjacji, ciągłych kalkulacji, podkopanej motywacji czy „zawiesistej” atmosfery… Są takie momenty i będą. I wiesz co wtedy myślę??? „Walnę tą robotą i pojadę pracować na rancho w Argentynie!” Co za raj!! Będę sprzątać gnój po koniach, obserwować zachowania stadne koni, ciężko pracować i oczywiście podglądać i uczyć się jak jeżdżą gauchos. A pod wieczór będę prowadzić długie rozmowy po hiszpańsku z tymi argentyńskimi hodowcami i jeźdźcami (nie bez przyczyny od 5 lat uczę się hiszpańskiego. Tylko ciiiiii)…Albo pojadę do Teksasu! I będę jeździć w stylu western!. Wiem, wiem..napatrzyłam się na Cejrowskiego (”Boso przez świat”) i mi odbiło . Tak, przyznaję. Odbiło mi. I bardzo się z tego cieszę. Jak tylko o tym pomyślę to od razu łapię dystans do mojej pracy i znów jestem prze-szczęśliwa! Bo mam wyjście. Bo nikt mnie do roboty nie zmusza, bo to mój wybór. Jestem wolna i jak zechcę to będę żyć wśród koni i sprzątać ich kupy
A propo’s western. Nigdy nie jeździłam w stylu western…to znaczy moja instruktorka Beata mówi, że jeździłam …. „Co masz tak nogi do przodu i te palce od konia? Nie uczymy się przecież jeździć Western!” . A mi tak właśnie wygodnie…..Siedzisz lekko odchylony do tyłu, jak na kanapie, podążasz za ruchem konia, nie obchodzi cię co robią twoje nogi. Coś cudownego !!! Uwielbiam western
P.S. Inny pomysł na pracę to wylądowanie na małej wyspie w Azji z wiecznie ciepłym morzem i słonecznym niebem i serwowanie drinków na plaży.. Ale to zdecydowanie gorsza opcja
O wzroku „peryferyjnym”
O wzroku peryferyjnym dowiedziałam się z książki Sally Swift „Harmonia jeźdźca i konia”. Tę książkę czytałam 2 lata temu, ale nie byłam na nią jeszcze gotowa. Nie wszystko umiałam przełożyć na praktykę, zrozumieć, nie wszystko do mnie docierało. Na przykład, nie zdawałam sobie sprawę z tego jak moje lekkie „bujnięcia” na koniu, zła postawa, zawahania równowagi,ogromnie wpływają na JEGO równowagę! Takie przykłady mogłabym mnożyć.
Wracając do tematu. Wzrok peryferyjny to wzrok „rozproszony”. Siedząc na koniu staramy się mieć oczy – tak jak koń – dookoła głowy. Patrzeć wszędzie i nigdzie :). To znaczy – nie skupiać wzroku na jednej rzeczy. Nie patrzeć na uszy konia, nie patrzeć pod nogi konia, nie patrzeć przed siebie, nie patrzeć w bok…ale wszędzie! Patrz przed siebie, patrz tam gdzie chcesz jechać ale kątem oka patrz na uszy, pod nogi, w bok. Staraj się widzieć to co koń widzi, by przewidywać czego może się przestraszyć, co go może zainteresować i rozproszyć. Staraj się obserwować konia, bo koń daje Ci wiele sygnałów o tym jak się czuje i o czym myśli ALE jednocześnie staraj się patrzeć daleko tam gdzie chcesz z koniem pojechać. Koń OBSERWUJE CIEBIE. Twój wzrok pokazuje mi gdzie chcesz jechać.
Wiesz co jeszcze daje wzrok peryferyjny?? BALANS. Wiedziałam o tym w teorii już dawno, ale tak naprawdę dopiero ostatnio to „poczułam”. Zauważyłam, że jeśli patrzę wzrokiem peryferyjnym, to lepiej utrzymuję równowagę. Zawsze miałam problem z robieniem małych kółek w galopie. Przeważnie koń mi „gasł”, czyli przechodził do kłusa, lub stępa. Ostatnio „panowałam” nad tym, by mieć wzrok peryferyjny, by patrzeć jak pięknie zataczamy koło. Nie patrzyłam na konia i nie obserwowałam go z myślą w głowie „znowu mi zgaśnie czy nie??”. Balans w zakręcie jest trudniejszy niż na prostym odcinku. Musimy bardzo uważać, by „nie bujnąć” się a tym samym zaburzyć równowagę konia i „zgasić go”.
Przećwiczyłam też wzrok peryferyjny w skokach. Głowa uniesiona, patrzę daleko ..a moje ciało jakby naturalniej „idzie” za ruchem konia. Skoki wychodziły o wiele lepiej, lepiej balansowałam.
Zauważyłam, że nad wzrokiem peryferyjnym gorzej zapanować (pamiętać o nim) w małej hali. Siłą rzeczy nasz wzrok skupia się na szczegółach, na tym co blisko. Ale będę nad nim pracować, niezależnie od miejsca. ZAWSZE wzrok peryferyjny.
Nie jesteś koniem! Nie wiesz czego koń może się przestraszyć
Nasza wyobraźnia ludzka tego nie ogarnia. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć czego koń może się przestraszyć a czego nie. Nauczyłam się już, by nigdy nie zakładać, że koń się tego czy owego nie przestraszy. Nauczyłam się zakładać, że koń może się przestraszyć. KROPKA.
To oczywiste, że nasz rozum ostrzega, że koń może się przestraszyć szumu liści w terenie (bo może tam akurat wilk siedzi??….hi, hi), plastikowej torebki, którą poderwał wiatr, chłopa na rowerze, który akurat wyskoczył zza budynku, wyskakującego bażanta z trawy, skradającego się dziecka ..ale czy jest w stanie przewidzieć, że koń przestraszy się leżącej płachty??.
Wchodzimy ostatnio do hali na jazdę. Konie znają tą halę bardzo dobrze – CODZIENNIE tam trenują. Więc wjeżdżamy i zaczynamy stępować. A tu w jednym rogu konie zaczynają nerwowo dreptać i ścinać drogę. Zerkają w kąt.. potem dalej wszystko przebiega normalnie. Ponownie zbliżamy się do tego rogu ujeżdżalni i ponownie nerwówka i ścinanie.. Patrzę na Julkę (moją córkę, z którą jeździłyśmy), na konia Julki – to samo!. „Co u licha?” myślę.
Pytam instruktorkę co się dzieje? Odpowiada: „aaa bo leży tam ten niebieski pokrowiec. Nie było go tam jeszcze wczoraj”. Ręce mi opadły… kawałek niebieskiego materiału, który się nie rusza..leży spokojnie, nie jest duży, nie szczeka, nie szeleści…i on straszy!??. Innym razem straszył mój polar leżący na ławeczce. Zwykły, granatowy polar. Mogłabym jeszcze zrozumieć gdyby był czerwony – to taki „ostry” niepokojący kolor, ale granatowy??
Od teraz nie liczę na moją wyobraźnię..bo może ona nie „zadziałać”. Zakładam, że koń może przestraszyć się własnego cienia… ZAWSZE jestem skoncentrowana na jeździe, bo nigdy nie wiem, kiedy koń uskoczy spłoszony.